گر چه من آب رخ از خاک درت یافته ام

گرد خاطر همه از رهگذرت یافته ام

چون توانم که دل از مهر رخت برگیرم

زانکه چون صبح به سحرت یافته ام

بنشین یکدم و برآتش تیزم منشان

که بدود دل و سوز جگرت یافته ام

در شب تیره بسی نوبت مهرت زده ام

تا سحرگه رخ همچون قمرت یافته ام

خسرو از شکر شیرین بهمه عمر نیافت

آن حلاوت که ز شور شکرت یافته ام

بچه مانند کنم نقش دلارای ترا

زانکه هر لحظه برنگی دگرت یافته ام

گر چه رفتی و نظر باز گرفتی از من

هر چه من یافته ام از نظرت یافته ام

ای دل خسته چه حالست که از درد فراق

هردم از بار دگر خسته ترت یافته ام

تا خبر یافته ئی زان بت مهوش خواجو

خبرت هست که من بیخبرت یافته ام